yey..

hay (*hinga*)...sa wakas ay natapos na naman ang isang masalimuot na linggo.. at sabado na!! (technically, oo, dahil 12:28 am registered sa pc clock..) haha! pero hindi pa panahon para magsaya, dahil may exam ako sa monday.. magkasunod na subject! argh.. argh.. basta, buti na lang, astig ang si God ko.. ika nga ng mga batang paslit, with Christ in my vessel i can smile at the storm.. la lang,. masaya kantahin.. too bad, di na ko uhugin gaya nila.. hehe..

gusto ko lang magblog ngayon.. ala lang.. para masaya.. at masulit ang matagal na pagkonek sa internet.. kamote.. na-jebs muna ako bago ako nakapag internet..

musta ako? sa ayaw mo o sa gusto, ikukwento ko.. hehe.. eto, boring pa rin ang buhay, dahil.... ....ayun. haha, korni.. niweys, kelangan ko mag-aral ngayong sabado at linggo, (at oo, hindi ako makakasama kay genoy sa meyrics!! argh!!) para maisakatuparan ang aking "vow" na at least, magkaroon ulit ng isang kaaya-ayang GWA sa sem.. so help me God.. ngunit bago ang exam sa aking suppoesedly 'fave' subj, may prakticals kami sa HK-93 (first aid) kay resusci anne, isang manikin para pagpraktisan ng CPR at AR.. haha... at pano ako magpapraktis para dun sa practicals????

ewan... basta... may resusci-anne ka ba? peram naman o...

at "magaling"(oo, sarcastic..) ang aming guro sa subject na yun, dahil parang hindi siya teacher.. nung previous practical exam sa AR, saka lang siya nagturo ng pointers pagkatapos ng exam.. pagkatapos naming magkalat at lahat, saka lang siya nagturo..!! KAMOTE, how on earth are we supposed to know what to do?! argh... oo, siya yung titser na tipong gusto mo na lang buhatin at ihagis palabas ng bintana.. swerte siya, masama pumatay ng tao... (haha! sorri!!!! =) )

============================
niweys, iwanan ang kawalang kabuluhan..
gusto ko lang ibahagi ang larawang ito na nakuha ko sa yahoo, sa mga forwarded messages.. gusto ko siyang ibahagi dahil ako sa sarili ko, maniwala ka man o hindi, ay 'may puso' sa mga tulad nila,kahit dito lang sa Pilipinas.. matagal ko nang inaasam na tulungan sila, at maipaalam sa kanila na mayroong pag-asa.. ngunit pano?? hindi ko naman kaya ng ako lang.. kanina nga sa iskul, isang pack ng graham crackers lang ang naibigay ko sa dalawang batang mag-babasura.. nakaka-frustrate.. lalo na kung alam mong sobrang maliit na bagay lang iyon, at hindi tatagal ang tinapay ng isang linggo, isang buwan, isang taon.. basta..

sana malaman ko ang reaksyon mo kapag nakita mo ang larawan,.. maaapektuhan ka kaya?
(senxa na, di ko na naedit yung pic..)
========================================


"The PHOTO in the mail is the "Pulitzer prize" winning photo taken in 1994 during the Sudan famine. The picture depicts a famine stricken child crawling towards a United Nations food camp, located a kilometer away.

> The vulture is waiting for the child to die so that it can eat it. This picture shocked the whole world. No one knows what happened to the child, including the photographer Kevin Carter who left the place as soon as the photograph was taken.

> Three months later he committed suicide due to depression."

====================================
sabi sa mail, "you don't have to worry,... be content of what you have... " ang message ng mga larawan (apat na depressing pictures sila actually..)

pero kulang ang mensaheng iyon...

di ba dapat iniisip din natin kung pano sila maiahon??? halimbawa na lang ba sila ng kahirapan? ng depresyon? ng kahinaan? ng ....

pano kung ikaw yung photographer???

( sana, kung totoo nga yung last part, wag mo naman gawin yun..! )