...argh. The 1st draft for my thesis proposal is due tomorrow..im just taking a "blog-break" from all the crazy related-literature-reviewing and eye-drooling-PC-staring..guess what..i havent started the actual paper yet, but my head is already close to screaming its brain stuff out (you know, the gray and white matter, pia matter, dura matter..etc.), so i took the liberty of having this blog-break..i like this song by Casting Crowns..its musicality is pretty much arguable..the drum section isnt that flashy,but it doesnt matter..its a song, not a drum solo/exhibition..

Praise You in this storm

By Casting Crowns

I was sure by now God you would have reached down
and wiped our tears away, stepped in and saved the day.
But once again, I say amen that it's still raining
as the thunder rolls, I barely hear your whisper through the rain, I'm with you
and as your mercy falls I raise my hands and praise the God who gives and takes away.

Chorus:
And i'll praise you in this storm,and i will lift my hands
that you are who you are, no matter where I am
and every tear I've cried you hold in your hand
you never left my side and though my heart is torn
I will praise you in this storm

I remember when I stumbled in the wind
you heard my cry-you raised me up again
my strength is almost gone how can I carry on
if I can't find you

as the thunder rolls, I barely hear your whisper through the rain, I'm with you
and as your mercy falls I raise my hands and praise the God who gives and takes away.

[Chorus]

Bridge: I lift my eyes unto the hills, where does my help come from?
My help comes from the Lord, the maker of heaven and earth
I lift my eyes unto the hills, where does my help come from?
My help comes from the Lord, the maker of heaven and earth

[Chorus]and though my heart is tornI will praise you in this storm


..it shows an attitude of true focus on God, our deepest need- true "seeking His kingdom" first..'though my heart is torn, i will praise You in this storm'..it recognizes that the world does not revolve around us..it reminds us that we are to serve God, and not vice versa - to praise Him no matter what..sometimes we tend to complain when things dont go our way, or if it seems that God is "unfair"..we pray, thinking that God will move based only on our shallow words - and then when our 'prayers' arent met, it would be His fault, and we might even think that God should say sorry and redeem Himself because of our disappointments and storms..we should be reminded - be always humble to remind ourselves - of our true state: we are but the work of His hands, and He - He is the God who gives and takes away..we should try to put the words "mercy" and "grace" in front of our materially-saturated eyes, because we depend only in His hands..I also liked the bridge part of the song, because it has one of my favorite-est psalm from the Bible (sa Psalm122 ata..)..maybe we should always try to ask ourselves that question..too bad, those tall buildings covered our view of the hills, the smog replacing the blue sky, and the ashpalt and cement roads covering the earth..too bad..but at least we're always weak and dependent and frail - whatever mask we may wear..its up to us to recognize it.

(Background music: Paco de Lucia by Chick Corea)

..maaari ba akong umasang muli sa langit na ikaw ay darating?? ..mistulang ika'y malapit lamang, kayang aabutin ng aking mga kamay kung maaari, ngunit iba ang sinasabi ng mga pagkakataon. Wala ka. Darating ka pa nga ba? Palagi man abangan ang tunog ng iyong pagdating..gaano pa man hintayin ang kakaiba ngunit masarap na pakiramdam ng iyong pagdating - hindi ito magiging sapat. Bakit nga ba kita inaasahang dumating? Dahil ikaw ang magbibigay ng ngiti sa aking yamot na mga labi, at ng pahinga sa aking pagod na katawan..sa gabi, ikaw ay magdudulot ng saya sa aking pagtulog..sa umaga, hindi ko na siguro maaaring bigkasin ang saya na aking madarama kapag alam kong nariyan ka. Ngunit wala ka nga, at nanatiling nakagakos sa akin ang pagod na may dalang kaunting lungkot..

Mga ilang araw kitang hinintay. Nakatingala sa langit at iniisip ka. Tinatanaw sa gabi ang paglitaw ng mga tala - marahil ay nakatingin ka din at nag-aabang - ngunit pati ang mga bituin sa langit ay hindi nagpapakita ng sigla..kung nagkataon na narito ka, hindi ko na kailangan tumitig sa mga tala. Hindi ko din naman kasi kakayanin na iwalay ang tingin sa iyo. Bakit nga ba wala ka? Darating ka ba? Hindi ko alam. Hindi mo din naman kasi siguro alam na may naghihintay sa iyo, at umaasa sa iyong pagdating.

Ngunit matapos ang ilang malulungkot na gabi, at mga araw na pinaparaos na lamang, nagbago ang panahon..ito na nga ba ang matagal na hinihintay? Pero baka hindi ikaw..baka nalilinlang lamang ako ng sariling imahinasyon, o ng mga pagkakataon at mga bagay na nagpapahiwatig na nariyan ka. Kinailangan na maging maingat..tumingin na lang muli sa langit at umasa.

Hindi pala ako namalikmata. Nariyan ka na nga! At ang lakas ng dating mo..umabot sa 250kph ang lakas ng iyong hangin. limang araw din tuloy na mawawalan ng pasok, hiwalay pa sa dalawang araw nung nakaraang linggo..salamat sa iyo, nagbunga ka ng ngiti sa aking mga labi..at ngayon, wala na namang pasok! yehey!!!

>>Para kay...Egay, at kay Dodong (o dodoy??) na din..salamat sa inyo, mga superhero ko na supertyphoon...

DISCLAIMER: Mali ang iniisip mo, walang kinalaman ang background music..at hindi senti yun..haha anlabo.. =b

Oras matapos ang Oras (Time after Time)

Mag-aalas singko na pala ng umaga - ibig sabihin, kailangan ko na magmadali. Susulitin ko na lang ang kung ano man ang natapos kong aralin sa mga nagamit kong oras - at para sa mga oras na nakatulala lang ako sa kawalan - paalam na sa kanila, dahil hindi na sila maibabalik.. Kailangan na magmadali..

Pero bakit kaya?

Bakit hindi na maibabalik ang oras? Isang direksyon lang kasi ang takbo ng oras - at pantay pantay ang takbo nito. Pwede nga kayang bumalik sa nakaraan? Posible nga kaya yung "Back to the Future"? Maaari lang ito kung nakaukit na ang mga pangyayari ng nakaraan at kinabukasan, at sa atin nakasalalay ang mga pagbabago. Pero masyadong magulo iyon. Siguro kapag nagkasundo ang lahat ng tao sa mundo na bumalik sa oras, magagawa natin - pero hindi nga, dahil masyado na tayong magulo para pa gawin ang mas magulo, at lilinlangin lang natin ang ating mga sarili. Kung sa bagay, kahit na bumalik tayo sa oras, tumatakbo pa din ito. Hindi pa din natin matitinag ang oras.

Anong saya kaya ang maidudulot kung madadagdagan ko ng isang oras ang relo? Pwede ko sigurong gawing paumanhin na dalawamput limang oras ang tinatakbo ng relo ko, kaya mas madami akong oras. Pero hindi nga. Kahit ano ang mangyari, hindi ito pwedeng dagdagan o bawasan. Sa lahat ng imbensyon, talino, o ano pang kakayanan ng tao, ito lang siguro ang naiiba. Hindi ito tulad ng kalawakan, o ang kalaliman ng karagatan na maaari pang tuklasin. Ang oras ay hindi na maaari at hindi na natin kakayanin pang galawin o pakialaman.

Bakit kailangan magmadali? Hindi naman kasi nag-iiba ang bilis o bagal ng oras. Patuloy lang itong nauubos at nauubos, at wala tayong ibang magagawa dito kundi ang sulitin ang bawat segundo. Para tuloy tayong inuutusan ng oras - ang tao ay pawang mga alipin. Haha. Nakakatawa na inuutusan tayo ng oras. Ang tao, na nabubuhay sa pagmamalaki ng sarili, at pagmamaliit ng iba batay sa mga nagawa nito sa nagdaang panahon ay oras ay parepareho lang na mga alipin. Kahit na sino ka pa man, wala kang magagawa. Sasabay ka din - sasabay at sasabay lang sa hagupit ng maliit na kamay ng bawat segundo.

Walang katapusan? Kailan nga kaya matatapos ang oras? Baka kapag naubos na ang lahat ng relo sa mundo - wala na tayong batayan ng oras. Pero hindi pa rin. Wala nga tayong magawa para baguhin lamang kahit katiting nito, paano pa kaya natin maiwawaksi ang pamumuno nito? Sa pamumuno nito sa ating buhay - wala na tayong magagawa.

Nakakatawa naman pala tayo. Mga tao. Akala natin kontrolado natin ang lahat. Sa mga inaasikaso at mga pinagkakaabalahan, nagpapaka-hari tayo sa ating sari-sariling paraan. Maliit man o malaking bagay ay pinagbubuhusan natin ng lakas para maitaas ang walang iba kundi ang ating sarili. Palagi tayong may pagnanasa sa pansariling kasiyahan at kaluwalhatian. Kahit sa pakikitungo sa kapwa nating tao, umaasta tayo na parang may malaking pagkakaiba. Pero parepareho lang pala tayo. Pare parehong nasa ilalim lang ng tatlong kamay ng oras. Pare pareho din pala tayong mauubusan. Haha. Mga walang kwenta - mga kawawa. Mawawala din ang lahat. Mawawala ka din. Sayang lang.

Kung may mata at bibig siguro ang oras, o kung isa din itong pisikal na nilalang, namatay na siguro ito sa katatawa sa atin. Pero ang problema, hindi nga ito pwedeng mamatay. Hindi ito pwedeng mawala, dahil ito ang may kapit sa bawat isa sa atin. Pwede siguro natin isipin na isa itong halimaw: malupit na halimaw na hindi tayo pinakakawalan. Pwede din na tulad ng isang orc: walang maayos na pag-iisip, takbo lang ng takbo, pero malakas pa din, at madadamay pa din tayong mga walang laban at mga kawawa. Ano nga kaya? Siguro, hindi ito talaga pwedeng maging halimaw - dahil mas kaawa awa tayo nun, hindi ba?

Saan ba nanggaling ang oras? Isa din itong nilalang, pero kakaiba sa atin. Siguro, hindi ito nilalang para may batayan tayo ng ating mga kwento at kasaysayan, kundi para may paalala din sa atin ng kahinaan. Oras. Oras na para mabuhay. Oras na para magsaya. Oras na para pumanaw. Tao lang tayo. Tao lang. Baka nakakalimutan natin - haha, hindi natin pwedeng malimutan ang ating kahinaan dahil sa hindi nga nawawala ang oras. Mas nakakatawa tayo kung hinahayaan lang natin itong tumakbo at hindi pinapansin ang mas malalim na layunin nito. Anong klaseng tao ang naguubos ng lakas sa napakaraming bagay, pagkakataon, at mga tao, habang hindi pinapahalagahan ang oras? Mas malala pa siguro ang taong iyon sa relo na basag ang salamin na mukha. Ang galing dahil may nakaunawa na din ng halaga ng oras.

"The length of our days is seventy years— or eighty, if we have the strength; yet their span is but trouble and sorrow, for they quickly pass, and we fly away.

Teach us to number our days aright, that we may gain a heart of wisdom. "

Nakasulat sa Awit 90:10 at 12 (NIV). Sapat na ba ang 70 o 80 taon? Mabilis lang itong mawawala - hindi mo na kasi mapapabagal ang oras, o mababalikan ang lumipas nang panahon. Tunay nga na kailangan natin ng talino at unawa sa pagmatyag sa oras na tumatakbo, at oras na nalalabi. Sayang ang lahat kung hindi natin ito ninais. Kung gayon man, paano natin haharapin ang isang bagay na lubhang mas malaki sa atin? Lubhang mas malaki, na hindi na natin ito magagalaw at wala na tayong magagawa. Kailangan natin ng Isang mas malaki. Saan nga ba nanggaling ang oras? Isa lang din itong nilalang, at kailangan natin kilalanin ang Lumalang. Bakit kaya tayo kailangan paalalahanan ng oras? Siguro, dahil madali natin malimutan na mga nilalang din tayo, at nalilimutan natin kung bakit tayo narito. Nalilimutan natin ang lumalang sa atin. Ang tao ay pawang mga nilalang lamang - at walang karapatan na maghari sa kanilang mga sarili o anuman.

Kawawa nga ba tayo? Kung kawawa tayo, hindi siguro tayo paaalalahanan ng Lumalang sa atin. Mahal siguro Niya tayo kaya may oras. Mahal Niya tayo. Nalulunod nga lang tayo sa ating mga sariling interes, pagmamataas sa sarili, pagaabala sa mga bagay na mawawala din, at iba pa. Nalilimutan natin ang Siyang lumalang sa atin. At nariyan ang oras, marahil ay humahalakhak sa bawat pagkakamali at pagsasayang.

Naalala ko nung nagpunta kami sa aming mahal na probinsya, sa mindoro, nito lang nakaraang summer.. Dalawang beses kami nagpunta - isa nung April (holy week), at isa nung May.. Sobrang na-enjoy ko ang bakasyon doon kahit ilang araw lang (overnight lang nung una, at friday hanggang sunday yung ikalawa) - naka-"takas" ako sa mga commitment at mga pinagkakaabalahan.. Naenjoy ko ang byahe sa barko, ang muling makita ang Calapan Pier, ang magulo at "mala-probinsyang" palengke sa bayan, ang muling makapunta sa bahay namin doon, ang makita ang aking mga pinsan, ang magbabad sa mga libreng beach, ang pagpunta sa ilog, ang matulog, ang kumain, at iba pa. Naging oras din yun para maka-habol sa bilis ng takbo ng buhay - o kahit papaano ay panandaliang makahinga sa pagtakbo. Matagal na kaming hindi nakadalaw sa mindoro - mga lima o walong taon na siguro, pero mabuti at hindi pa umabot ng 10 years.

Nung nakaraang semestre, pinangarap kong magpabigat ng timbang. Subalit sa gitna ng aking pagpapagal (o pagkain ng madami..), wala pa ding nangyayari. Nung nagpunta kami ng mindoro, limang kilo ata ang nadagdag sa akin - dalawa lang pala, o wala pa talaga sa dalawang kilo, pero ayos na din. Pano ba naman kasi, wala kaming ginawa kundi kumain, matulog, kumain, magswimming, kumain, kumain, matulog. Ang pinagkaiba lang siguro nung una at ikalawang punta namin, mas madaming pagkain nung pangalawa. Salamat sa Diyos sa pahinga at sa saganang hapag kainan.

Naenjoy ko ang swimming, hindi lang dahil libre. Nakakatuwa na naiba naman kahit minsan ang aking mga nakikita. Dati, puro bus, usok, ibat ibang mga mukha, basura, mga building, at iba pa - napalitan ito ng nakakasawang luntian ng mga puno, ng banayad na dagat at ng maaliwalas na kalangitan. Parang nasa ibang dimensyon. Iba ang mukha ng sunset sa mindoro kumpara sa maynila. Iba din ang kalangitan kapag gabi. Hindi mo maiisip na madilim, dahil sa liwanag na bigay ng buwan at mga tala. Naalala ko nung KC sa Bacolod, puno din ng bituin ang langit twing gabi, maliban na lang kung uulan sa umaga. Pero minsan kahit maulap, tila lumalaban ang liwanag na dala ng mga bituin sa gabi. Nung isang pagkakataon pa nga, habang oras ng Small Groups ay nakasaksi kami ng shooting star (ano ba sa tagalog yun??? (o_0) ). Mabilis itong dumausdos sa kalawakan - sandali lang ang liwanag, ngunit sapat na ito upang hindi mapansin ang bumabalot na dilim ng gabi. Nung Youth camp ngayon ding nakaraang summer, nakita ko din kung paano tinadtad ng mga bituin ang kalangitan ng Rizal. Kaunting tingala lang sa gabi, bawi na ang pagod nang nagdaang araw. Hindi ako kapre o manananggal, o kung ano mang halimaw na lumilitaw at lumalakas lamang sa gabi.. Nakakatulong lang sa akin ang makakita ng tala sa gabi na alalahanin ang kabutihan ng Diyos - at hindi Siya nagbabago, tulad ng hindi pagbabago ng paglitaw ng mga bituin.

Madalas na gabi ako nakakauwi nitong mga nakaraang linggo dahil sa gabi matapos ang Exec meeting, BigF, paglalamiyerda, at dahil nagbalik ako sa pagtrain sa Powerlifting Team ng UP. Minsan, inaabot ako ng 12am sa paguwi. Ngunit habang naglalakad sa kalye, o kahit habang nakasakay sa isang sasakyan na bumabaybay sa kalsada pauwi, kaunti lang ang bituin na nakikita ko - at hindi ito dahil lang sa may artipisyal na ilaw na sa mga kabahayan na tinatabunan ang liwanag ng mga bituin. Tag-ulan ngayon sa Pilipinas. Kaya maulap. Kaya madilim ang kalangitan. Pero wala namang dumadating na ulan. Tila gusto lang talaga takpan ng mga ulap ang kalangitan at tabunan ang mga tala, upang mapansin naman sila.

Baka kapag umulan, mawawala din ang mga nakaharang na mga ulap - pero hindi nga umuulan. Bakit maulap kahit hindi umuulan? Nakakapagod isipin. Bakit kaya maulap kahit hindi umuulan? Nagiging mas mahirap tuloy na alalahanin ang ilang mga pagkakataon at mga bagay na parang naging kaugnay o kasama na sa paglitaw ng mga tala. Tinakpan sila ng mga walang hanggang mga ulap. Nagiging madali na isipin na baka hindi na sila magbalik at magpakita ulit..

Pero oo nga, hindi dahil sa hindi mo nakikita ang isang bagay ay hindi na ito totoo o naglaho na ito. Oo nga, kahit natatabunan ng ulap ang mga bituin, hindi dapat hayaan na matabunan din ang pag-asa na nariyan pa din sila at darating ang araw na magniningning sila ulit.